ورزشی

افت کیفیت بازی در نسل فعلی بلژیک

نسل طلایی بلژیک در دهه گذشته با بازیکنانی چون ادن ازار، روملو لوکاکو و کوین دی بروینه توانسته بود عملکرد بسیار برجسته‌ای در رقابت‌های بین‌المللی داشته باشد. با این حال، در مقایسه با نسل فعلی، کیفیت بازی تیم بلژیک به وضوح افت کرده است. بازیکنان قدیمی این تیم که در اوج آمادگی خود قرار داشتند، اکنون در سنین بالاتر قرار دارند و نتواسته‌اند همان تأثیرگذاری را در میدان داشته باشند. به علاوه، عدم توسعه جایگزین‌های مناسب باعث شده که نسل فعلی نتواهد همان سطح رقابت‌پذیری نسل طلایی را به نمایش بگذارد.

 

نقص در عملکرد تیمی نسل فعلی

در دوران طلایی بلژیک، تیم دارای انسجام بالای تیمی و ترکیب‌های تاکتیکی مؤثری بود. تیم بلژیک به خوبی با هم هماهنگ بود و توانست در رقابت‌هایی چون جام جهانی 2018 به نیمه‌نهایی راه یابد. اما در نسل فعلی، مشکلات هماهنگی و تعامل بین بازیکنان به وضوح دیده می‌شود. در حالی که هنوز برخی از ستارگان از جمله دی بروینه حضور دارند، اما تیم به آن یکپارچگی سابق در سیستم‌های دفاعی و هجومی دست نیافته است و این موضوع مانع از عملکرد بالای تیم در رقابت‌ها شده است.

 

پیشرفت جوانان و چالش‌های عدم هم‌سطحی

نسل طلایی بلژیک شامل تعدادی از بهترین بازیکنان جهان در دوره خود بود. با این حال، در نسل فعلی، مشکلاتی در جذب و پرورش بازیکنان جوان به وجود آمده است. این تیم نمی‌تواند همان‌طور که نسل طلایی به خوبی بازیکنان جدید را در ترکیب تیم قرار می‌داد، بازیکنان جوان را به سطح بالای جهانی برساند. با وجود برخی استعدادهای جوان مانند تشارلی تیلمنس و آداما ترویوره، این نسل به اندازه نسل طلایی قادر به بهبود سطح بازی تیمی نبوده است.

 

تأثیرات فیزیکی و سنی بازیکنان

بسیاری از ستارگان نسل طلایی بلژیک اکنون در سنین بالاتر قرار دارند. بازیکنانی همچون ازار، ویتسل و فرناندز که در دوره‌های قبلی نقش اساسی داشتند، دیگر آن توانایی فیزیکی را برای حفظ سرعت و فشار در طول مسابقات ندارند. این موضوع به‌ویژه در رقابت‌های بزرگ دیده می‌شود، جایی که رقابت شدیدتر است و نیاز به قدرت بدنی بیشتری وجود دارد. به این ترتیب، نسل فعلی از لحاظ فیزیکی نتواسته همان تأثیرگذاری نسل طلایی را تجربه کند.

 

کمبود ثبات در ترکیب تیمی

یکی دیگر از ویژگی‌های برجسته نسل طلایی بلژیک، ثبات در ترکیب تیمی بود. بازیکنان اصلی اغلب در ترکیب ثابت قرار می‌گرفتند و این به تیم کمک می‌کرد تا هماهنگی و انسجام لازم را برای موفقیت داشته باشد. در حالی که در نسل فعلی، تغییرات متعددی در ترکیب تیم مشاهده می‌شود. آسیب‌های مکرر و تصمیمات تاکتیکی متفاوت باعث شده که ترکیب تیم ناپایدار باشد و تیم در ایجاد ثبات لازم برای رسیدن به نتایج مثبت در رقابت‌ها با مشکل مواجه شود.