ورزشی

برتری در مالکیت توپ توسط منچسترسیتی

در این دیدار، سیتی طبق انتظار بیشترین درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت. استفاده از بازیکنانی با مهارت بالا در پاس‌کاری مثل رودری، دی‌بروینه و استونز باعث شد آن‌ها بازی را کنترل کنند. سیتی با جابه‌جایی مداوم بازیکنان و انتقال سریع توپ، دفاع لیورپول را تحت فشار قرار داد. حفظ توپ در نیمه حریف و تغییر جهت‌های سریع از جناحین، یکی از تاکتیک‌های مهم پپ بود. با این سبک بازی، لیورپول مجبور شد به عقب برگردد و فضای ضدحمله‌ای برایش فراهم نشد. سیتی توانست با این رویکرد، ضرباهنگ بازی را به سود خودش تنظیم کند.

 

پرس سنگین لیورپول و بازی در فاز انتقال

در مقابل، لیورپول تلاش می‌کرد با پرس از جلو، روند بازی‌سازی سیتی را مختل کند. بازیکنانی مثل نونیز، صلاح و دیاز در خطوط جلو به‌شدت فشار وارد کردند. با این حال، به دلیل هماهنگی بالای خطوط سیتی، این پرس در اغلب دقایق بی‌اثر بود. لیورپول در لحظاتی که موفق به قطع پاس‌ها شد، سعی کرد با سرعت بالا ضدحمله بزند. اما نبود هماهنگی کافی در لحظه انتقال باعث شد بیشتر این فرصت‌ها به نتیجه نرسد. آن‌ها در دفاع دچار عقب‌نشینی‌های سریع شدند که فضا را برای سیتی باز کرد.

 

نبرد تاکتیکی در خط میانی

خط میانی دو تیم محل درگیری اصلی بازی بود. سیتی با حضور رودری و دی‌بروینه سعی کرد جریان بازی را به دست بگیرد و از فضاهای کوچک برای پاس‌های عمقی استفاده کند. در مقابل، لیورپول با بازیکنانی مثل ماک آلیستر و جونز سعی در قطع پاس‌ها و کنترل سرعت بازی داشت. اما سیتی با چرخش توپ و استفاده از فضاهای پشت هافبک‌ها توانست برتری نسبی پیدا کند. این منطقه تعیین‌کننده، جایی بود که سیتی ابتکار عمل را به‌دست گرفت و بازی را از آن‌جا کنترل کرد.

 

نقش بازیکنان کناری در خلق موقعیت‌ها

سیتی با استفاده از فول‌بک‌هایی مثل واکر و آکانجی، و همچنین حضور گسترده فودن در جناحین، توانست بارها خطوط کناری لیورپول را بشکند. پاس‌های عمقی به فضای پشت دفاع لیورپول باعث ایجاد موقعیت‌های خطرناک شد. در مقابل، لیورپول نیز از حرکات صلاح و دیاز برای ضربه‌زدن از کناره‌ها بهره برد. اما سیتی با برتری در مالکیت، کنترل بیشتری روی کناره‌ها داشت. این تاکتیک باعث شد حملات سیتی متنوع و موثرتر باشد و آن‌ها به‌دفعات بتوانند از جناحین نفوذ کنند.

 

جنگ ذهنی میان گواردیولا و کلوپ

این بازی باز هم نشان داد که رقابت میان گواردیولا و کلوپ چیزی فراتر از یک مسابقه عادی است. هر دو مربی با برنامه‌ریزی‌های دقیق وارد میدان شده بودند، اما در نهایت این گواردیولا بود که با انعطاف‌پذیری بیشتر توانست تاکتیک کلوپ را خنثی کند. تغییر سیستم‌ها در حین بازی، استفاده از بازیکنان چندپُسته و زمان تعویض‌ها همه نشان از سطح بالای مربیگری داشت. اما آن‌چه سیتی را برنده این نبرد تاکتیکی کرد، تسلط کامل بر جریان بازی و استفاده بهتر از لحظات کلیدی بود.

عدم ثبات روی نیمکت و مدیریت داخلی

یکی از عوامل اصلی افت بایرن در این فصل، بی‌ثباتی در کادر فنی بود. تغییرات مدیریتی و تصمیمات شتاب‌زده در خصوص مربیان، روحیه تیم را تضعیف کرد. اخراج ناگهانی مربی‌ها بدون فرصت کافی برای پیاده‌سازی برنامه‌ها باعث شد تیم از لحاظ ذهنی دچار سردرگمی شود. چنین تغییراتی در تیمی که به نظم مشهور است، یک ضربه جدی محسوب می‌شود. حتی بازیکنان اصلی نیز از این تصمیمات غافلگیر شدند. وقتی رهبری مطمئن در کنار زمین نباشد، تیم در میدان نیز هماهنگی لازم را از دست می‌دهد. بایرن فصل را با تنش‌های مدیریتی آغاز کرد و این تا پایان باقی ماند.

 

مشکلات خط دفاعی و عدم انسجام عقب زمین

خط دفاع بایرن در این فصل پر از اشتباهات فردی و عدم هماهنگی بود. جابه‌جایی زیاد در قلب دفاع و نبود زوج ثابت، موجب شد تیم در بسیاری از بازی‌ها گل‌هایی آسان دریافت کند. مدافعان میانی در پوشش‌ها، جای‌گیری‌ها و دفع توپ‌ها ضعف نشان دادند. حتی حضور مدافعان باتجربه هم نتوانست از این افت جلوگیری کند. بسیاری از گل‌هایی که بایرن دریافت کرد، به‌دلیل اشتباهات ساده و پیش‌بینی‌پذیر بود. دفاعی که روزگاری نقطه قوت بایرن بود، امسال به نقطه ضعف بزرگی تبدیل شد. این ضعف به تیم‌های حریف اعتماد به نفس مضاعف داد.

 

افت فُرم ستاره‌های کلیدی تیم

بسیاری از ستاره‌های بایرن نتوانستند در سطح همیشگی‌شان ظاهر شوند. بازیکنانی مثل سانه، گنابری و کیمیش در بخش‌هایی از فصل از نظر آمادگی بدنی یا روحی افت کردند. نبود یک گلزن ثابت در خط حمله نیز فشار زیادی به هافبک‌ها وارد کرد. بازیکنان کلیدی که همیشه در بازی‌های سخت تفاوت ایجاد می‌کردند، این بار درخشش همیشگی را نداشتند. حتی در بازی‌های بزرگ نیز شاهد عملکردهایی معمولی از سوی ستاره‌ها بودیم. وقتی رهبران فنی تیم افت می‌کنند، طبیعی است که کل تیم دچار افت شود. این ضعف باعث شد بایرن در لحظات حساس نتیجه لازم را نگیرد.

 

وابستگی بیش از حد به حرکات فردی

در بسیاری از بازی‌ها، بایرن برای رسیدن به گل بیشتر روی حرکات فردی بازیکنان تکیه داشت تا اجرای یک برنامه تاکتیکی منسجم. این رویکرد در برابر تیم‌های ضعیف شاید جواب دهد، اما مقابل رقبای بزرگ به مشکل می‌خورد. عدم وجود طرح مشخص حمله یا سیستم هماهنگ برای نفوذ، باعث شد موقعیت‌سازی تیم کاهش یابد. در برخی بازی‌ها، تیم صرفاً به خلاقیت فردی بازیکنان متکی بود. این مسأله نشان‌دهنده فقدان انسجام در برنامه بازی بود. وقتی تیمی برنامه‌ریزی نداشته باشد، در روزهای سخت نمی‌تواند راه‌حلی پیدا کند.

 

افزایش رقابت در بوندس‌لیگا و فشار بیرونی

برخلاف سال‌های گذشته که بایرن فاصله زیادی با رقبا داشت، امسال تیم‌های دیگر مانند لورکوزن، دورتموند و لایپزیگ بسیار پیشرفت کرده بودند. آن‌ها با برنامه‌ریزی دقیق و خریدهای هدفمند، رقابت را بسیار فشرده کردند. این فشار از سمت تیم‌های دیگر باعث شد بایرن در بازی‌های لیگ راحت امتیاز از دست دهد. از طرفی، هواداران و رسانه‌ها نیز انتظارات بسیار بالایی داشتند و این باعث شد فشار روانی مضاعفی به تیم وارد شود. در چنین فضایی، افت نتایج تبدیل به یک بحران می‌شود. بایرن در برابر این فشار نتوانست ایستادگی کند.

 

 

ثبات تاکتیکی و انسجام تیمی بالا

آرسنال در این فصل نشان داد که ثبات در ترکیب و سبک بازی چقدر می‌تواند کلید موفقیت باشد. آرتتا پس از چند فصل آزمون و خطا، حالا یک سیستم پایدار را پیاده کرده که بازیکنان در آن به‌خوبی نقش خود را می‌دانند. این تیم به‌وضوح می‌داند چگونه در حمله و دفاع عمل کند و در مواقع فشار از هم نمی‌پاشد. از خط دفاعی تا حمله، هماهنگی تیم مثال‌زدنی است. حتی وقتی بازیکنی مصدوم می‌شود یا در دسترس نیست، جایگزین‌ها به‌خوبی در سیستم جا می‌افتند. این ثبات باعث شده تیم در بازی‌های سخت نیز عملکرد مطمئنی داشته باشد. آرسنال امسال یک تیم یکپارچه و هماهنگ بود.

 

رهبری و رشد ذهنی بازیکنان کلیدی

یکی از تفاوت‌های بزرگ آرسنال امسال با فصل‌های قبل، بلوغ فکری ستاره‌هایش بود. بازیکنانی مانند اودگارد، ساکا و مارتینلی فقط از نظر فنی خوب نیستند؛ آن‌ها از نظر ذهنی هم رشد کرده‌اند. اودگارد به عنوان کاپیتان نقش بزرگی در هدایت تیم در میدان دارد. وقتی تیم عقب می‌افتد یا بازی گره می‌خورد، این بازیکنان با اعتماد به نفس تیم را جلو می‌کشند. آن‌ها دیگر به راحتی دچار افت روحی نمی‌شوند. این بلوغ ذهنی و رهبری مثبت، ستون فقرات تیم آرتتا در این فصل بود. هر بازیکن، مسئولیت‌پذیر و متمرکز بود.

 

بازگشت روحیه جنگندگی به باشگاه

آرسنال در این فصل تیمی نبود که به‌راحتی تسلیم شود. در بازی‌هایی که عقب افتاده بودند یا بازی گره خورده بود، با روحیه‌ای بالا برای بازگشت تلاش کردند. این ذهنیت جنگنده در بازیکنان کاملاً مشهود بود. دیگر خبری از آن تیم شکننده‌ی فصل‌های قبل نبود. آرتتا موفق شده بازیکنان را طوری تربیت کند که هر بازی را تا سوت پایان یک نبرد ببینند. حتی در مسابقات خارج از خانه و مقابل حریفان سرسخت، تیم با انگیزه و جنگندگی بازی می‌کرد. این ویژگی روانی به اندازه تاکتیک‌های فنی، در موفقیت فصل تاثیر داشت.

 

خریدهای هوشمندانه و مکمل

آرسنال در پنجره نقل و انتقالات، عملکرد بسیار دقیقی داشت. بازیکنانی مانند دکلان رایس، زینچنکو و ژسوس نه فقط به خاطر کیفیت فنی بلکه به‌خاطر تطبیق‌پذیری‌شان جذب شدند. این بازیکنان، تیم را از نظر تاکتیکی غنی‌تر کردند. به‌جای خرید صرفاً ستاره، آرتتا و مدیران باشگاه به دنبال بازیکنانی رفتند که دقیقاً جای خالی‌های موجود را پر کنند. حضور این بازیکنان باعث شد که آرسنال در میانه میدان، کناره‌ها و حتی فاز تهاجمی تنوع بیشتری پیدا کند. آن‌ها به‌خوبی در فلسفه تیم حل شدند.

 

تمرکز روی جزئیات در تمرینات و بازی‌ها

یکی از دلایل مهم موفقیت آرسنال، دقت بالا در جزئیات کوچک تاکتیکی بود. تیم به‌خوبی می‌دانست که کجا باید پرس کند، چطور خط دفاع را بالا ببرد و چگونه حریف را مهار کند. در تمرینات، تمرکز زیادی روی چرخش سریع توپ، پاس‌های عمقی و حرکات ترکیبی وجود داشت. آرتتا با تحلیل دقیق بازی حریفان و ارائه برنامه‌های دقیق برای هر بازی، تیم را آماده هر سناریویی می‌کرد. همین تسلط بر جزئیات باعث شد آرسنال بتواند از موقعیت‌های کوچک هم بهره‌برداری کند و حتی در بازی‌هایی که گره خورده بود، راهی برای پیروزی پیدا کند.

تجربه بی‌نظیر در رقابت‌های اروپایی

رئال مادرید به عنوان پرافتخارترین تیم لیگ قهرمانان اروپا، تجربه‌ای فوق‌العاده در این رقابت‌ها دارد. این تجربه به بازیکنان و کادر فنی قدرت روانی بالایی می‌دهد که در موقعیت‌های حساس از آن بهره می‌برند. حضور مداوم در مراحل پایانی تورنمنت‌ها باعث شده بازیکنان رئال از فشار بازی‌ها نهراسند. این تیم می‌داند چگونه بازی‌های سخت را مدیریت کند و از لحظه‌های کلیدی بهره ببرد. برای رئال، لیگ قهرمانان بیشتر از یک رقابت معمولی‌ست؛ بخشی از هویت باشگاه است. این میراث تاریخی در ذهن بازیکنان جدید نیز نفوذ کرده. همین تجربه ارزشمند، تهدیدی دائمی برای هر تیم مقابل‌شان است.

 

مدیریت احساسی بازی‌های بزرگ

رئال مادرید توانایی بی‌نظیری در کنترل احساسات بازیکنان در مسابقات حساس دارد. تیم‌های زیادی در شرایط سخت دچار استرس یا افت عملکرد می‌شوند، اما رئال در همین لحظات شکوفا می‌شود. این تیم همواره توانسته از موقعیت‌های بحرانی عبور کرده و با خونسردی برنامه خود را دنبال کند. پیروزی‌های دقیقه نودی یا بازگشت‌های تاریخی، نشانه‌ای از همین تسلط روانی است. مربیان رئال هم با درایت و آرامش تصمیم می‌گیرند. بازیکنان با اعتماد به نفس به میدان می‌روند چون می‌دانند تیمشان سابقه عبور از سخت‌ترین لحظات را دارد. این مدیریت احساسی، یکی از سلاح‌های پنهان موفقیت مادرید است.

 

ترکیب باتجربه‌ها و جوان‌های باانگیزه

رئال مادرید به خوبی توانسته بین ستاره‌های باتجربه و بازیکنان جوان تعادل برقرار کند. بازیکنانی مثل مودریچ و کروس ستون‌های با ثبات تیم‌اند و در کنار آن‌ها نسل جدیدی مثل بلینگام یا وینیسیوس جونیور انرژی تازه‌ای به تیم داده‌اند. این ترکیب باعث می‌شود رئال در همه بازی‌ها با شور و خرد بازی کند. باتجربه‌ها فشار روانی را کنترل می‌کنند و جوان‌ترها با تحرک بالا حریف را آزار می‌دهند. این فرمول باعث شده تیم در تمام خطوط عملکرد متعادلی داشته باشد. این تعادل نسلی، از عوامل کلیدی در تداوم موفقیت‌های اروپایی مادرید محسوب می‌شود.

 

کارنامه تاریخی و اعتماد به نفس سازمانی

وقتی یک تیم با 14 عنوان قهرمانی وارد زمین می‌شود، حتی قبل از شروع بازی برتری روانی دارد. کارنامه تاریخی رئال مادرید در لیگ قهرمانان، اعتماد به نفس خاصی به کل ساختار باشگاه می‌دهد. این اعتماد به نفس در رفتار بازیکنان، کادر فنی و حتی هواداران دیده می‌شود. تیم‌ها اغلب با ترس به مصاف مادرید می‌روند چون می‌دانند با یک باشگاه افسانه‌ای روبه‌رو هستند. این ذهنیت قوی و بردمحور، باعث شده حتی وقتی مادرید فرم ایده‌آل ندارد، باز هم بتواند مسیر پیروزی را پیدا کند. سازمانی با چنین باور عمیقی به پیروزی، همیشه خطرناک باقی می‌ماند.

 

مهارت در لحظات کلیدی بازی‌ها

یکی از بارزترین ویژگی‌های رئال مادرید، هنر استفاده از لحظات کلیدی است. گاهی تیم برای 85 دقیقه تحت فشار است، اما در 5 دقیقه باهوش‌ترین تصمیمات را می‌گیرد و بازی را می‌برد. این توانایی در کنترل جریان بازی و ضربه زدن در لحظه مناسب، یکی از خصوصیات بارز این باشگاه است. بازی‌های تاریخی مقابل پاری‌سن‌ژرمن، منچسترسیتی یا لیورپول مثال‌هایی روشن از همین قابلیت‌اند. بازیکنان رئال می‌دانند چه زمانی باید ریسک کنند، چه زمانی باید دفاع کنند و کی باید حمله کنند. چنین بلوغ تاکتیکی، آن‌ها را به تیمی بی‌رحم در صحنه اروپا تبدیل کرده است.

نقش ژاوی در بازسازی تیم

ژاوی با نگرش جوان‌گرایانه و روحیه تیکی‌تاکا، ساختار تیم را بازسازی کرده. او توانسته اتحاد تیمی را احیا کند و نظم تاکتیکی را بالا ببرد. استفاده از جوانانی مثل پدری و گاوی نشان از برنامه‌ریزی برای آینده دارد. او تلاش کرده تعادل بین تجربه و انگیزه جوان‌ها را برقرار کند. بارسلونا حالا فلسفه بومی خود را بازیابی کرده. اعتماد به ساختار لاماسیا دوباره قوت گرفته. ژاوی نشان داده برای یک قهرمانی بلندمدت برنامه دارد. حال باید دید تیمش این مسیر را تا پایان ادامه می‌دهد یا نه.

 

تأثیر جذب‌های جدید در خط حمله

بازیکنانی مثل لواندوفسکی و ژوائو فلیکس قدرت تهاجمی تیم را دوچندان کرده‌اند. حضور مهاجمی با تجربه مثل لواندوفسکی، خط دفاعی حریفان را همیشه تحت فشار قرار داده. در کنار او، حرکات تکنیکی و انفجاری فلیکس فضای بازی را بازتر کرده. بارسا حالا می‌تواند چند سبک حمله را پیاده کند. این تنوع، باعث سخت‌تر شدن پیش‌بینی تاکتیک‌هایش شده. وقتی یک تیم چند سلاح هجومی داشته باشه، کار دفاعی برای رقبا سخت‌تر می‌شه. بارسا دوباره به تیمی تبدیل شده که هر لحظه می‌تونه گل بزنه. همین موضوع تهدیدی جدی برای رقباست.

 

دفاع مطمئن؛ عامل ثبات یا ضعف پنهان؟

در فصل‌های اخیر، یکی از ضعف‌های بارسلونا خط دفاعی ناپایدارش بود. اما حالا با بازیکنانی چون آراخو، کونده و بالده، ثبات بیشتری دیده می‌شود. این مدافعان جوان سرعت، قدرت و تمرکز لازم را دارند. با این حال، در بازی‌های حساس، گاهی اشتباهات فردی دیده می‌شود. هماهنگی در خط دفاعی هنوز جای پیشرفت دارد. اگر ژاوی بتواند این خط را بیشتر منسجم کند، شانس قهرمانی بیشتر می‌شود. در غیر این صورت، بازی‌های کلیدی ممکن است سرنوشت‌ساز شوند.

 

رقابت با رئال؛ مسیر دشوار یا انگیزه مضاعف؟

نبرد سنتی با رئال مادرید همیشه بارسا را به چالش کشیده. در فصل جاری هم رئال با ترکیب ستاره‌دارش رقابت را سنگین‌تر کرده. اما همین رقابت، انگیزه مضاعفی برای بارسا ایجاد کرده تا بهترین عملکرد را نشان دهد. برد در ال‌کلاسیکو می‌تواند مسیر قهرمانی را هموارتر کند. ژاوی می‌داند برای رسیدن به قهرمانی باید در این دوئل سنتی برنده باشد. رقابت مستقیم با رئال از نظر روانی و امتیازی اهمیت دارد. بارسا باید هر بازی را فینال بداند. تنها این ذهنیت است که می‌تواند به جام منتهی شود.

 

تأثیر روانی هواداران و فشار رسانه‌ها

در باشگاهی مثل بارسلونا، فشار همیشه بالاست. رسانه‌ها با کوچک‌ترین شکست تیم را زیر سؤال می‌برند. از سوی دیگر، حمایت هواداران به‌ویژه در نیوکمپ نیروی محرکه‌ای بزرگ است. اگر تیم بتواند از این حمایت انرژی مثبت بگیرد، شانس موفقیت افزایش می‌یابد. اما در صورت افت، همین فشار می‌تواند بحران‌ساز شود. مدیریت روانی تیم، یکی از کلیدهای موفقیت است. ژاوی و کادرش باید بازیکنان را در اوج تمرکز نگه دارند. آن‌گاه شانس قهرمانی واقعاً بالا خواهد بود.

نقش ژاوی در بازسازی تیم

ژاوی با نگرش جوان‌گرایانه و روحیه تیکی‌تاکا، ساختار تیم را بازسازی کرده. او توانسته اتحاد تیمی را احیا کند و نظم تاکتیکی را بالا ببرد. استفاده از جوانانی مثل پدری و گاوی نشان از برنامه‌ریزی برای آینده دارد. او تلاش کرده تعادل بین تجربه و انگیزه جوان‌ها را برقرار کند. بارسلونا حالا فلسفه بومی خود را بازیابی کرده. اعتماد به ساختار لاماسیا دوباره قوت گرفته. ژاوی نشان داده برای یک قهرمانی بلندمدت برنامه دارد. حال باید دید تیمش این مسیر را تا پایان ادامه می‌دهد یا نه.

 

تأثیر جذب‌های جدید در خط حمله

بازیکنانی مثل لواندوفسکی و ژوائو فلیکس قدرت تهاجمی تیم را دوچندان کرده‌اند. حضور مهاجمی با تجربه مثل لواندوفسکی، خط دفاعی حریفان را همیشه تحت فشار قرار داده. در کنار او، حرکات تکنیکی و انفجاری فلیکس فضای بازی را بازتر کرده. بارسا حالا می‌تواند چند سبک حمله را پیاده کند. این تنوع، باعث سخت‌تر شدن پیش‌بینی تاکتیک‌هایش شده. وقتی یک تیم چند سلاح هجومی داشته باشه، کار دفاعی برای رقبا سخت‌تر می‌شه. بارسا دوباره به تیمی تبدیل شده که هر لحظه می‌تونه گل بزنه. همین موضوع تهدیدی جدی برای رقباست.

 

دفاع مطمئن؛ عامل ثبات یا ضعف پنهان؟

در فصل‌های اخیر، یکی از ضعف‌های بارسلونا خط دفاعی ناپایدارش بود. اما حالا با بازیکنانی چون آراخو، کونده و بالده، ثبات بیشتری دیده می‌شود. این مدافعان جوان سرعت، قدرت و تمرکز لازم را دارند. با این حال، در بازی‌های حساس، گاهی اشتباهات فردی دیده می‌شود. هماهنگی در خط دفاعی هنوز جای پیشرفت دارد. اگر ژاوی بتواند این خط را بیشتر منسجم کند، شانس قهرمانی بیشتر می‌شود. در غیر این صورت، بازی‌های کلیدی ممکن است سرنوشت‌ساز شوند.

 

رقابت با رئال؛ مسیر دشوار یا انگیزه مضاعف؟

نبرد سنتی با رئال مادرید همیشه بارسا را به چالش کشیده. در فصل جاری هم رئال با ترکیب ستاره‌دارش رقابت را سنگین‌تر کرده. اما همین رقابت، انگیزه مضاعفی برای بارسا ایجاد کرده تا بهترین عملکرد را نشان دهد. برد در ال‌کلاسیکو می‌تواند مسیر قهرمانی را هموارتر کند. ژاوی می‌داند برای رسیدن به قهرمانی باید در این دوئل سنتی برنده باشد. رقابت مستقیم با رئال از نظر روانی و امتیازی اهمیت دارد. بارسا باید هر بازی را فینال بداند. تنها این ذهنیت است که می‌تواند به جام منتهی شود.

 

تأثیر روانی هواداران و فشار رسانه‌ها

در باشگاهی مثل بارسلونا، فشار همیشه بالاست. رسانه‌ها با کوچک‌ترین شکست تیم را زیر سؤال می‌برند. از سوی دیگر، حمایت هواداران به‌ویژه در نیوکمپ نیروی محرکه‌ای بزرگ است. اگر تیم بتواند از این حمایت انرژی مثبت بگیرد، شانس موفقیت افزایش می‌یابد. اما در صورت افت، همین فشار می‌تواند بحران‌ساز شود. مدیریت روانی تیم، یکی از کلیدهای موفقیت است. ژاوی و کادرش باید بازیکنان را در اوج تمرکز نگه دارند. آن‌گاه شانس قهرمانی واقعاً بالا خواهد بود.